Εκείνα τα χρόνια στη Χαλκίδα τα περισσότερα παιδιά θυμούνται τον Παναθηναϊκό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και τις τρομερές σεζόν του. Αξίζει να σημειωθεί οτι την προηγούμενη χρονιά ο Ολυμπιακός ήταν στο final4 της FIBA Euroleague και τους 8 του UEFA Champions League. Στην τάξη μου είχαμε ένα παιδί που έπαιζε ποδόσφαιρο και θεωρούνταν καλός. Ο πατέρας του ήταν παλιός ποδοσφαίριστής που είχε παίξει και στον Ολυμπιακό. Το σχολείο μου αθλητικά δε φημιζόταν για διάκριση σε κάποιο άθλημα. Κατα τη φοίτησή μου είχαμε τίμιες ομάδες που όμως δεν είχαν πάρει κάποιον τίτλο από όσο θυμάμαι. Αν δεν κάνω λάθος το 1998 είχαν πάρει κάποιο μετάλλιο ή στο βόλλεϋ ή σε κάποιο άθλημα που δε θυμάμαι. Όμως δεν είχαν σηκώσει το τρόπαιο. Αν εξαιρέσουμε το 7ο δημοτικό που ο γυμναστής του δε συμμετείχε στα σχολικά πρωταθλήματα, είχαμε σύνολο 25 δημοτικά. Στον απέναντι δρόμο από το σπίτι μου ο νόμος έλεγε οτι τα παιδιά θα πάνε στο 13ο δημοτικό και όχι στο 19ο όπως εγώ. Ενα πολύ αθλητικό σχολείο με παιδιά αλάνας που είχε διακρίσεις στο ποδόσφαιρο. Παιδιά αλάνας και μια τσαμπουκαλίδικη εσάνς στο αέρα. Είχανε καλή πορεία και στο Πανευβοϊκό πρωτάθλημα. Γενικά ήταν οι πρωταθλητές του 1998 σε ποδσόφαιρο και η γυμνάστρια τους έκανε καλές επιλογές. Όμως εμείς ενα σχολείο χωρίς «φλωριά» ούτε και «τσαμπουκά» είμασταν κάπου στη μέση. Είχαμε μια φουρνιά με παιδιά γεμάτα θέληση και μπόλικο μεράκι. Παίζανε απελευθερωμένο ποδόσφαιρο. Ο γυμναστής οικογενειακός φίλος, πολύ Παναθηναϊκός και με ειδίκευση στο Βόλλευ (αργότερα έφτιαξε ομάδα που έφτασε ως την Α1).
Όταν ξεκίνησε η χρονιά δεν μας υπολόγιζε κανείς. Πηγαίναμε από νίκη σε νίκη ακολουθώντας τη λογική του γυμναστή, που με τη σειρά του είχε εμφυσήσει μια επιθετική ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Τελικά φτάσαμε στον τελικό. Χαρακτηριστικό πως είχαμε ένα παιδί που ηγούνταν και ήταν σε όλες τις ομάδες του σχολείου. Όλοι ήταν παιδιά της 6ης δημοτικούν πλην του συμμαθητή μου που σας έλεγα. Είχε καλό σουτ στυλ Μπέκαμ από φάουλ. Στον τελικό που διεξήχθει στο νεοσύστατο κλειστό γήπεδο μπάσκετ (αργότερα φιλοξένησε το allstar 2000) χάναμε 3-1. Το 1 γκολ έβαλε ο συμμαθητής μου με φάουλ. Είμασταν έτοιμοι να χάσουμε. Στην απέναντι κερκίδα γονείς και μάθητες από το άλλο σχολείο να γελάνε και να πανηγυρίζουν. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η ομάδα μπήκε ψυχωμένη. Ένα γκολ έφτανε για να δείξει οτι δεν είναι ανίκητοι. Παρόλαυτά το 3-1 είναι βαρύ και σου ρίχνει την ψυχολογία, ειδικά αν ξέρεις οτι παίζεις με το φαβορί. Η νοοτροπία ήταν σαφής: "αφου γελάνε και αφού θα χάσουμε ας κάνουμε οτι μπορούμε". Κάπως έτσι ήρθε το 3-2 και από εκεί και το 3-3. Μόλις φτάσαμε στην ισοπαλία τα γελάκια έπαψαν. Σκοτείνιασε η ατμόσφαιρα και υπήρχε ένταση και στις 2 κερκίδες. "Βουντού Βουντού - Βουντού Βουντού με σκούρα μπλεεεε φανεεεέλα..." ήταν το σύνθημα που φώναζε η δικιά μας κερκίδα. Παίζαμε με τρέλα! Μόλις κάναμε το 4-3 ή στο 5-3 το ένα γκολ ήρθε από καθαρό πέναλτι. Η μαμά μου τότε μου είπε: "αυτό το παιδί είναι φοβερό, σε όλα τα αθλήματα παίζει ? Μπράβο του..". Ήταν ένας που έπαιζε σε όλα τα σπορ ένα χρόνο μεγαλύτερος. Τότε μπήκε και το 6ο γκολ και ο χρόνος τελείωνε. Όλα πια είχαν κριθεί! Δε μας υπολόγιζε κανείς, είχαμε σκορπίσει απογοήτευση στην απέναντι κερκίδα, ενώ η προπονήτρια τους ήταν εμφανώς ψύχραιμή μα και απογοητευμένη. Οι γονείς προσπαθούσαν να πουν στα παιδιά τους ένα "δεν πειράζει" και εμείς με γέλια κάτω δεξιά να κάνουμε γκριμάτσες και να φωνασκούμε. Κοντά στον τερματοφύλακά τους, να του αποσπάμε την προσοχή, λέγοντάς του διάφορα περιπαιχτικά σχόλια. Στα τελευταία 10 δεύτερα μετράγαμε αντίστροφα φωνάζοντας για να σπάσουμε το ηθικό. Είμαστε πια πρωταθλητές και δίκαια πρώτοι. Τους διαλύσαμε αλλά παράλληλα φτιάξαμε φανέλα!!!
Την επόμενη χρονιά έγω όντας από τα κοντά παιδιά και πέζοντας βολλευ και μπάσκετ πήρα το τύμπανο στην παρέλαση. Είχα μουσική κλίση από τότε. Παρόλαυτά όταν δοκιμάστηκα στις ομάδες με έκοψαν καθώς είχα πάρει το τύμπανο και προτίμησαν άλλα παιδιά. Ε δεν ήμουν και το ιδανικό fit πλην του βολλευ όπου δεν μπήκα γιατί θα ήταν άδικο ενώ είμαι στην ομάδα του γυμναστή να παίξω και στο σχολείο. Τα σχόλια θα έδιναν και θα έπαιρναν και αφενός δεν το ήθελα αφετέρου δεν το ήθελε και κανείς άλλος. Θα κατεβάζαμε όμως 2 ομάδες, στο ποδόσφαιρο που είμασταν οι πρωταθλητές και στο βολλεϋ την καψούρα του γυμναστή μας. Για όσους δεν το θυμούνται εκείνα τα χρόνια εκτός του Ηρακλή και του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ είχαν εξίσου καλές ομάδες στο βολλεϋ. Τότε η πόλη μας είχε την καλύτερη version της ΑΓΕΧ στην Α2 ανδρών. Ήταν μια ομάδα μπάσκετ που θα ανέβαινε άνετα στην Α1 αλλά λόγω χρημάτων δεν ανέβηκε. Είχε έρθει με μεταγραφή στο σχολείο μας ένα παιδί με την αδερφή του πολύ ψηλά και αθλητικά. Νομίζω είχαν έρθει το 1999 Το αγόρι (ένα χρόνο μικρότερος) και το κορίτσι στην τάξη του αδερφού μου. Ο πατέρας τους μπασκετμπολίστας είχε έρθει με μεταγραφή! Ομως εμείς δε θα κατεβάζαμε ομάδα μπάσκετ το 2000. Παρόλαυτά στην Ελλάδα είχαμε το καλύτερο πρωτάθλημα. Ο κυπελλούχος ήταν η ΑΕΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη και ο πρωταθλητής σε Ελλάδα Ευρώπη ο Παναθηναϊκός. Επικές μάχες Ίβκοβιτς Ομπράντοβις και Κακιούζη Αλβέρτη. Δυνατός και ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ και από κοντά Μαρούσι και Ηρακλής σε πολύ καλό επίπεδο.
Το σχολείο που ήταν πολύ δυνατό στο μπάσκετ ήταν το 9ο δημοτικό, που βρισκόταν κοντά στο κλειστό της ΑΓΕΧ. Όλα τα παιδιά εκεί πήγαιναν στο μπάσκετ. Είχαν πάρει το κύπελλο το 1998 και το 199 ήταν στα μετάλλια. Τότε ένα άλλο σχολείο που ήταν σχετικά κοντά σε αυτούς είχε κάνει ομαδάρα που κέρδισε τον τίτλο το 1999. Είχαν ένα παιδί από Αλβανία ψιλόλιγνο που κανονικά ήταν 1-2 χρονια μεγαλύτερο. Ήταν ο βασικός τους παίχτης, ψηλός ταχύς και ευλίγιστος. Εμείς εφόσον δε θα κατεβάζαμε ομάδα είχαμε ρίξει όλο το βάρος στο ποδόσφαιρο και ειδικά το βολλεϋ. Στο ποδόσφαιρο αποκλειστήκαμε σχετικά γρήγορα, ενώ στο βολλεϋ δε φτάσαμε πολύ μακρυά. Μια απογοήτευση αλλά όπως σας είπα είχαμε φτιάξει φανέλα. Πριν δηλώσουμε τις ομάδες είδα το Γιώργο (το παιδί με πατέρα μπασκετμπολίστα) να έχει ένα τσούρμο γύρω του. Από την τάξη μου ο μοναδικός περι του μπάσκετ ήταν ο Παπατζίμ! Καλό παιδί ήξερε η μητέρα μου τη δικιά του από την τράπεζα. Έπαιζε g/f, ήταν εύσωμος και Ολυμπιακός. Ολυμπιακός ? Μπασκετικός ? Ναι και τα 2. Είχε και album μπάσκετ με σχεδόν όλα τα αυτοκόλλητα. Είχε και nba live νομίζω στο megadrive. Μόλις είδε το Γιώργο είχαμε προπόνηση βόλλεϋ. Του λέει ο Γιώργος: "είσαι μέσα να κάνουμε ομάδα ?" "Μέσα" απάντησε ο «Παπατζίμ» (έτσι τον φωνάζαμε!). Πάνε λοιπόν στο γυμναστή σε φάση: "Κύριε να κατεβάσουμε ομάδα στο μπάσκετ?" και παίρνουν την κρυάδα: "μα δεν έχουμε παίχτες, δε μπορούμε να κατεβάσουμε". Μετά από διαλόγους: "Μα ποιοί άλλοι είστε που θέλετε?" Αφου βρέθηκαν 5 «καμικάζι» με επιθυμία συμπληρώσαμε 3-4 ακόμα με κάποια σωματικά προσόντα για το μπούγιο. Τελευταία στιγμή δηλώσαμε συμμετοχή στο σχολικό πρωτάθλημα. Ουτε ο ίδιος ο προπονητής δεν πίστευε σε κάτι. Το δόγμα ήταν: "Ομπράντοβιτς, άμυνα, η μπάλα στο Γιώργο ή τον Παπατζιμ, οι άλλοι άμυνα και πίεση". Ξεκινάμε με νίκη. Δεν το περιμέναμε και συνεχίσαμε χωρίς να μαζεύουμε πολύ κόσμο. Μια μέρα βάλαμε παιδιά και πήγανε γήπεδο να δούμε τι κάναμε απογοητευμένοι από το βολλεϋ και το ποδόσφαιρο. Νίκες και πάλι νίκες. Είχαμε πάθει πλάκα. Φτάνουμε ημιτελικό με το 9ο δημοτικό. Μας έχουν νόμιζαν! Λογικό ήταν μπασκετικοί και τερμάτισαν 3οι. Αλλά τους σοκάραμε. Ακόμα με ρωτάνε παιδιά πως είχαμε κάνει τέτοια ομάδα. Τους κόψαμε τα γόνατα! Πάμε τελικό και έχουμε σοκάρει όλη την πόλη. Δεν μας περίμενε κανείς, ουτε καν οι ίδιοι. Το γήπεδο ειναι στη φωτογραφία. Κατάμεστο! Παίζουμε με τους πρωταθλητές, είναι εκείνος ο ψηλός που κάνει τα πάντα. Μπήκαμε και τους παίζαμε στα ίσα. Πήραμε γγρήγορα προβάδισμα. Οι γονείς τρέλλα!!! Μια μάνα έλεγε το άσχημο: "είναι Αλβανός, είναι μεγαλύτερο γιατί παίζει ?" Αυτά είναι άσχημα να λέγονται! Παίζαμε στα ίσα και κερδίζαμε. Η προπονήτριά τους φώναζε γιατί ο δικοί μας παίζαν man 2 man ενώ τότε στα παιδικοεφηβικά παίζαν ζώνη. Ο προπονητής μας εξηγούσε οτι ήταν ζώνη. Καλά ξέρουμε οτι παίζαμε set και σκεπτόμενα! Καταφέραμε να κερδίσουμε! Είμαστε πια πρωταθλητές!!! Ξανά στην κορυφή το σχολείο μας με τα άλλα παιδιά να κλαίνε. Τότε είχαμε πάρει το vw polo και έβαλε μέσα η μαμα μου όσα παιδιά ήταν στην απονομή και πάταγε και κόρνα. Μπιιιπ. Μπιιιιιιιπ.
Από τότε δεν ξαναπήρε το σχολείο αυτό κάποιον τίτλο. Η δύναμη της θέλησης και η όρεξη για διάκριση πλυμμήρισαν και νικήσαμε. Πήραμε τον τίτλο στο μπάσκετ από το πουθενά. Είμαστε γραμμένοι στην αιωνιότητα και αυτή η ιστορία είναι που μένει. Όσοι το έζησαν θα το θυμούνται, και όσοι το ξέχασαν θα το ζήσουν μέσα από αυτό το κείμενο. Πέρασαν τα χρόνια αλλά ο αθλητισμός ενώνει! Σε όλα τα επίπεδα το μπάσκετ προάγει τον ενθουσιασμό και την έκπληξη ακόμα και σε παιδιά 12 ετών. Για πάντα πρωταθλητές!!!
